mərd

is. <fars.>

1. Kişi. Çarpışmaq üçün lazım ikən mərdə cəsarət; Bilməm neçin olmuş sana qalib əsəbiyyət. H. C.. Üç nəfər mərd sahibi-iyman; Üçü bir yerdə etdilər peyman. Ə. Q..

2. məc. Sözündə, əhdində möhkəm olan adam; vəfalı, etibarlı; alicənab. Mərdlər ilən gəz ki, vəfadar olur; Nakəslərə yoldaş olan xar olur. M. V. V.. Koroğlu əyilməz yağıya, yada; Mərdin əskik olmaz başından qada. «Koroğlu». // Sif. mənasında. <Uluq bəy:> Çeşmədən durusan, şəfəqdən oynaq; Belə mərd qızlarla gülər hər ocaq. A. Ş..

3. İgid, qəhrəman, cəsur, qorxmaz adam. Bir badə zəhəri o mərd içərək; Dedi: – Azadlıq çal! – bir kamandara. S. V.. // Sif. mənasında. Bu insan selinin qarşısında tək; Dayandı Qafqazın mərd oğulları. S. V.. Yüksəlsin qoy səsi mərd insanların; Azadlıq hər yerdə qələbə çalsın! N. R..